Apricale

Apricale mag niet alleen de Bandiera Arancione voeren (een toeristische kwaliteitserkenning die door de Touring Club Italiano wordt toegekend), maar staat ook op de lijst van ‘i borghi più belli d’Italia’, de mooiste dorpen van Italië.

Niet voor niets draagt het dorp de naam Apricale. Het Latijnse woord ‘apricus’ betekent ‘zonnig’. Vanaf het moment dat de eerste stralen over de bergen komen tot het moment dat deze achter de bergen in het westen verdwijnen begint het dorp zich in de zon te koesteren. Zelfs de laagstaande zon in najaar en winter weet Apricale een groot deel van de dag te vinden. 

Apricale 1.jpg

Openlucht museum

Rondom de jaren ’60 van de vorige eeuw hebben kunstenaars de caruggi met fresco’s verrijkt. Dat maakt een wandeling door Apricale als een wandeling door een openluchtmuseum.   

Licht en kleurrijk

De zon maakt het dorp licht en kleurrijk. In de steegjes van het dorp komen van alle kanten de kleuren op je af. Niet alleen door de fresco's op de muren. De kunstzinnigheid van Apricale blijft niet beperkt tot de talrijke schilderijen in de open lucht. Creatief en ambachtelijk werk laat zijn stempel overal zichtbaar achter. Zo staat het dorp bekend om de beschilderde brievenbussen. En wanneer in augustus het Teatro della Tosse uit Genua op het centrale plein neerstrijkt met haar spectaculaire voorstellingen vol dans, muziek en proza, ademt alles in Apricale theater.

Apricale Roberta 1.jpg

Spectaculaire ligging

Alsof een enorme hijskraan het dorp voorzichtig op een bergtop heeft laten zakken; zo verschijnt Apricale voor het oog van wie vanuit Isolabona het dorp nadert.

Castello della Lucertola

De klokkentoren bij het Castello della Lucertola steekt prominent boven het dorp uit. Het ‘Kasteel van de Hagedis’ dankt zijn naam aan de vorm van het dorp. Deze lijkt op een hagedis die zich warmt in de zon, liggend op de rotsen met de kop richting de Merdanzo rivier en de staart heuvelopwaarts.

Het kasteel, dat vermoedelijk al vanaf de 10e eeuw dateert, had oorspronkelijk een verdedigingsfunctie. later werd het een adellijke residentie. Nu is het een museum waarin de rijke historie is terug te zien.

Er zijn verschillende tentoonstellingsruimtes in de kamers van het kasteel. De geschiedenis van Apricale wordt in beeld gebracht met een grote verscheidenheid aan voorwerpen, foto’s en middeleeuwse documenten. Hieronder ook de originele gemeentelijke statuten uit 1267, de oudst bewaard gebleven gemeentelijke documenten in Ligurië. Daarnaast zijn er wisselende tentoonstellingen.

De originele ontwerpen van de voorstellingsaffiches van het Teatro della Tosse maken deel uit van de vaste collectie van het museum, net als de sculpturen in de tuin. Vanuit de tuin kijk je uit op het centrale plein bij de parochiekerk.

museum Apricale 1.JPG

Geschiedenis in beeld

De verschillende ruimtes in het Castello della Lucertola geven een beeld van de rijke geschiedenis van het dorp. 

De 'Mata Hari van Apricale'

Eén van de tentoonstellingsruimtes in het kasteel bevat een groot aantal persoonlijke eigendommen van Cristina Bellomo. De ‘Contessa di Apricale’, bijgenaamd ‘de Mata Hari van Apricale’. 

Geboren in een arm boerengezin ten tijde van de Belle Epoque, trouwde Cristina met een jonge man uit Apricale. Nadat haar man naar Amerika vertrok ging zij als dienstmeid in Frankrijk. werken. Ze werd de minnares van een Franse Graaf. Na zijn dood erfde zij een fortuin en leefde als een Gravin.

Gedreven door ambitie ging ze vanuit Parijs als spionne naar het Russische Hof. Naar verluid was werd zij de minnares van de broer van de Tsaar. Uiteindelijk werd ze na een veelbewogen en mysterieus leven op nog jonge leeftijd gedood door haar uit Amerika teruggekeerde echtgenoot.

apricale vanaf sentiero.jpg

Lopend vanaf Isolabona

Vanaf Isolabona loopt een wandelpad door het groen, parallel aan de weg. Het pad begint onder de ruïne, links van de weg (direct na de tunnel). Het sluit aan op de sentiero Cupeira. 

Sentiero Cupeira

Chiesa di Santa Maria degli Angeli

Even buiten Apricale is nog meer tastbare geschiedenis te vinden. Aan de rand van het historische centrum, onder de weg, staat de Chiesa di Santa Maria degli Angeli.

De eerste documentatie stamt uit 1520, maar de oorsprong gaat terug tot in de 11e eeuw. De bouw is eenvoudig en stevig als een fort. Net als veel kerken net buiten stads- en dorpscentra is ook de Santa Maria degli Angeli vermoedelijk gebruikt als veilige haven voor de reiziger die de toegangspoorten gesloten vond. De kerk bestaat uit een enkel rechthoekig schip, onderverdeeld in drie overspanningen die stuk voor stuk met fresco’s bedekt zijn.

Het wandelpad vanuit Isolabona komt uit op de weg en gaat een stukje verderop weer naar beneden. Nu passeer je een aantal antieke waterreservoirs om uit te komen bij de kerk.